Układanie płytek kuchennych

Tekst: Aneta Radzikowska źródło: dom.gazeta.pl, czterykaty.pl i haxgres.pl/index_sposoby_ukladania.php

   Układanie płytek nie jest bardzo trudne, można więc pokusić się o samodzielne wykonanie tej pracy. Oczywiście trzeba przy tym przestrzegać obowiązujących reguł oraz zachować dokładność. Warto też wcześniej przeczytać kilka instrukcji - wydawanych na przykład przez producentów zapraw do klejenia - by poznać właściwą kolejność prac i uprzedzić ewentualne błędy.

Zapas

   Płytki trzeba kupić z pewnym zapasem, więcej o 5-15 proc., niż wynika z naszych obliczeń. Przy łączeniach prostych potrzebny jest zapas 5 proc., przy naprzemiennych 10 proc., a przy skośnych - 15 proc.

Dodatki

   Razem z płytkami ceramicznymi warto kupić dekory. Mogą to być albo ozdobne pojedyncze kafle, które przykleja się w eksponowanych miejscach, albo wąskie płytki, z których układa się ozdobne pasy wokół pomieszczenia. Dekory kupuje się na sztuki. Są dość drogie, dlatego dobrze jest przemyśleć, jaki wzór mają tworzyć na ścianie i policzyć, ile sztuk będzie potrzeba.
   Warto też kupić plastikowe lub metalowe listwy wykończeniowe do krawężników wewnętrznych i zewnętrznych.

Potrzebne narzędzia:

   paca i szpachla drewniana, szpachelka gumowa, zwana raklą, poziomica, drewniana łata, krzyżyki dystansowe, przyrząd do cięcia glazury.

Kleje

   Dawniej do przyklejania stosowano zaprawy cementowe (cement, woda, wapno), dziś wygodniej jednak korzystać z gotowych zapraw klejowych, które wystarczy rozmieszać z wodą. Nie należy dodawać do nich niczego na własną rękę.
   Oprócz zwykłych zapraw możemy też kupić takie o szczególnych właściwościach, np.: szybko wiążące - mają dobrą przyczepność, nie spływają ze ścian, elastyczne - do układania płytek w trudnych miejscach, np. na starych podłożach, uelastycznione - do klejenia płytek w pomieszczeniach z ogrzewaniem podłogowym.
   Producenci mogą stosować określenie "elastyczny" i "uelastyczniony" zamiennie, przy kupnie trzeba więc zwrócić uwagę nie tylko na nazwę kleju, ale i na przeznaczenie.

Przygotowanie podłoża

   Podłoże pod płytki ceramiczne musi być równe i mocne, oczyszczone z brudu, kurzu i resztek starej farby. Luźne fragmenty tynku trzeba skuć, a ubytki wypełnić.
   Trzeba sprawdzić też, czy ściana "trzyma pion" - w tym celu przykłada się do niej łatę o długości dwóch metrów i poziomicę. Jeśli jest krzywa, a odchylenia są większe niż 5 mm - trzeba je zniwelować (służą do tego specjalne zaprawy wyrównujące).
   Jeśli ściany są pylące albo bardzo chłonne, trzeba je zagruntować. Służą do tego specjalne, gotowe preparaty, które nanosi się pędzlem lub wałkiem.

Układanie glazury

   Najpierw "na sucho" trzeba sprawdzić, czy wymiar ściany jest dokładną wielokrotnością wymiaru płytek, czy nie. Rzadko się zdarza, żeby płytki idealnie mieściły się na ścianie, bez potrzeby przycinania ich.
   Lepiej wygląda ściana, na której płytki rozłożone są symetrycznie tzn. "wyśrodkowane" (ułożone w taki sposób, aby z obydwu stron układać płytki docinane) niż "wyrównane" do jednej strony (a z drugiej uzupełniane docinanymi).
   Przyklejanie glazury zaczyna się od dołu ściany, od drugiego rzędu - pierwszy ułoży się na końcu, po przyklejeniu terakoty! Dlatego, zostawiając miejsce na pierwszy rząd, trzeba uwzględnić oprócz wysokości płytki także szerokość dwóch spoin i - ewentualnie - grubość płytek terakoty (jeśli zamierzamy układać ją do samej ściany).
   Dzięki takiej kolejności prac, pierwszy rząd płytek zasłoni brzegi terakoty, która - ponieważ jest bardziej twarda - jest trudniejsza do przycinania.
   Przed rozpoczęciem klejenia do ściany trzeba zamocować długą i równą łatę (drewnianą lub aluminiową). Na niej oprze się pierwszy układany rząd płytek. Łata musi być dokładnie i równo zamocowana, bo od tego zależy, czy płytki będą "trzymały poziom".
   Po przygotowaniu zaprawy klejowej (czyli rozmieszaniu jej z wodą według instrukcji) nanosi się na ścianę gładką stroną pacy, po czym rozprowadza stroną z zębami. Uwaga! W sklepach znajdziemy pace z zębami rożnej wielkości; trzeba pamiętać, że nie jest to obojętne. Ich wielkość dopasowuje się do wielkości płytek - im większa płytka, tym większe muszą być zęby pacy.
   Zaprawa nałożona na ścianę szybko wysycha i traci swoje właściwości (10-30 minut). Dlatego należy ją nakładać na niewielką powierzchnię - zwłaszcza gdy nie mamy wprawy i przyklejanie płytek idzie nam bardzo wolno. Zaprawę, która zaschnie na ścianie, trzeba zeskrobać i nałożyć w to miejsce nową warstwę. Nie można przywrócić zaschniętej zaprawie jej właściwości klejących, na przykład zraszając ją wodą!
   Pierwszą płytkę zazwyczaj przykleja się w narożniku (obojętnie, czy z prawej czy lewej strony) - jeśli układanie zaczyna się od płytki pełnej. Jeśli z obu stron ścian będą przyklejane docinane płytki, układanie zaczyna się od pierwszej pełnej i kończy na ostatniej pełnej, po czym tak samo mocuje kolejne rzędy. Docinane przykleja się na końcu, po zamocowaniu listew wykończeniowych. Między płytki wstawia się krzyżyki dystansowe pomagające utrzymać taką samą szerokość spoin.